آموزش

محرّم شهر بکاء و تباکی و ماه احزان آل محمد (صلی الله علیه و آله) است. محرّم ماه «بلی» گفتن به «أَلَسْتُ أَوْلی بِکمْ» در غدیر است. محرّم هنگام «لأَبْکینَّ لَک بَدَلَ الدُّموُعِ دَماً» است. محرّم ماه ابراز محبت شیعه به مقام ولایت و امامت ائمه هدی (علیهم السلام) است. ماه اشک و عزاداری، ماه شیعه برای محبت، ماه کربلا و جلوه آن، ماه مقتل و سینه‌زنی، ماه احقاق حق است.

اگر چنین است باید قبل از محرّم، ایامی را مراقب گوش و چشم و دست و زبان و سایر اعضای بدن بود و در مراعات حال آنها کوشید. باید مراقب آنچه می‌شنویم باشیم تا در ماه محرّم توفیق شنیدن مقتل، مرثیه، فضائل و مناقب اهل بیت (علیهم السلام) بالاخص خامس آل عبا (علیه السلام) را داشته باشیم.

مراقبت از جسم و روح قبل از محرّم

در هر زمان و مکان زبانی لب به سخن نگشاییم. از غیبت، تهمت، دروغ، و سخنان قبیح پرهیز کنیم. زبان را به صلوات و ذکر و استغفار معطر کنیم، تا خداوند توفیق دهد در این ماه زیارت عاشورا، مرثیه، اشعار سینه‌زنی و نام مبارک سید الشهداء (علیه السلام) بر زبانمان جاری شود. سعی کنیم مجرایی که محل عبور گلاب ناب است، به پلیدی و کثیفی آلوده نکنیم.

باید چشم‌ها را برای اشک ریختن آماده نمود و نباید اجازه داد چشم به هر چه و هر کس که می‌خواهد نگاه کند.

چشم را با نگاه به آیات قرآن، زیارت ائمه (علیهم السلام)، ضریح مطهر ایشان و نام مبارکشان آماده کنیم، تا بیشتر و بهتر بتواند برای مظلومیت و مصائب حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) و اهل بیت و اصحاب نازنینش اشک بریزد. گرچه قطرات اشکی که می‌ریزیم به برکت امام حسین (علیه السلام) پاک کننده جان و روان از تمام آلودگی‌هاست، ولی ما وظیفه داریم به استقبال آن اشک رویم. به خاطر احترامی که برای اشک قائلیم، بجاست اشکی که برای آقا و مولایمان می‌ریزیم از چشمی پاک سرازیر شود.

باید دست را نیز زیر ذره‌بین مراقبت و مواظبت قرار دهیم؛ چون قصد داریم با همین دست در ماه محرّم به نام امام حسین (علیه السلام)، حضرت علی اکبر، علی اصغر و زینب کبری (علیهم السلام) ابراز ارادت و محبت کنیم و بر سر و سینه زنیم. با همین دست اشک چشمانمان را پاک کنیم، و بر پیشانی دست ماتم بگذاریم. با همین دست زنجیر بزنیم، و کفش عزاداران حضرت را جفت کنیم، و ظرف سفره حسینی را بشوییم.

با این پاها نباید به هر جا و سراغ هر کاری برویم. به زیارت رفتن، حرم رفتن، مسجد رفتن، در جماعت شرکت کردن، به مجالس اهل بیت (علیهم السلام) رفتن، قضای حوائج برادران دینی، در راحتی پدر و مادر سعی نمودن و سایر کارهای خیر باعث می‌شود خدا توفیق بیشتر و بهتر برای رفتن به مجالس اهل بیت (علیهم السلام) را به ما عنایت فرماید.

خودداری از خوردنِ مالِ شبهه‌ناک و مواظبت بر خوردن مال حلال، یکی دیگر از مقدمات مهم ورود به ماه محرم است.

مراقبت از جسم و روح در ماه محرّم

اکنون نوبت آن است که آنچه در ماه محرّم باید مراعات شود و شئون یک عزادار به حساب می‌آید یادآور شویم.

1. رنگ مصیبت در زندگی روزانه

زندگی دوستان اهل بیت: باید در محرّم و صفر تغییر چهره دهد تا توفیق عرض ادب و تسلیت به ساحت صاحبان مصیبت پیدا کنند، که همان ائمه معصومین (علیهم السلام) هستند. از سوی دیگر، کارهای هیئات و حسینیه‌ها مانند توزیع چای و پخت و پز و شستشو و سیاهپوش کردن معابر و مساجد را بین خود تقسیم کنند تا همه بتوانند فیض سخنرانی و ذکر مصیبت و سینه‌زنی را درک کنند.

قبل از محرّم امور شخصی را به انجام رسانند تا در ایام محرّم وقت عزاداری داشته باشند. تا حد امکان سعی شود بهترین اوقات روز را به مجالس اهل بیت (علیهم السلام) اختصاص دهند، بدین صورت که تا آخر وقت در محل کار یا خانه نمانند و هنگام خستگی را به مجلس اختصاص دهند. یا اگر نخواستند جایی بروند و کسی با آنها کاری نداشت، به مجلس بروند. این گونه نباشد که اوقات اضافی را به مجالس اختصاص دهند.

2. کم کردن تفریح و فراغت

باید در شهادت ائمه (علیهم السلام) ـ بالاخص در ایام محرّم و دهه اول ـ شب‌نشینی‌ها، رفت و آمدها و خریدها کمتر شود؛ و در مقابل رفت و آمد به مجالس اهل بیت (علیهم السلام) بیشتر شود. مجالس عزای آن حضرت را پرجمعیت‌تر کنیم، تا به دریای ثواب و اجر الهی دست یابیم. اگر مجلسی به نام مبارک آن حضرت (علیه السلام) بپا شد احترام کنیم؛ و حتی المقدور شرکت کنیم و یا به گونه‌ای عرض ادب نماییم.

 3. تقدم عزا

همانگونه که باید حزن و اندوه شخصی را بر شادی و فرح اهل بیت (علیهم السلام) مقدم نسازیم، شادی و سرور شخصی و عمومی را نیز نباید بر مصائب، حزن، غم و عزاداری آن حضرات (علیهم السلام) مقدم شماریم. اگر چنین کردیم و شادی و جشن خود را بر حزن و مصائب آن بزرگواران مقدم کردیم، باید بدانیم که اعمال و رفتار دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) مانند بنی‌امیه را سرمشق قرار داده‌ایم.

از قدیم الایام شیعه این احترام را حفظ نموده است. حتی اگر روز عاشورا با عید نوروز مقارن می‌شد، مراسم عید را به تأخیر می‌انداختند چنان‌که در سال  (علیها سلام) (صلی الله علیه و آله)8 ق این اتفاق افتاد.[1]

4. سیاهپوشی

تهیه لباس برای خود و خانواده و فرزندان قبل از ماه محرّم یکی از آداب این ماه است. باید به فکرِ تهیه لباس سیاه باشیم تا با این کار بهترین درس را برای آمادگی در عزای امام حسین (علیه السلام) به خانواده و دوستان خود داده باشیم. باید کاری کنیم که حتی کوچک‌ترین فرد خانواده این پرسش در ذهنش به وجود آید که مگر چه شده است که ناگهان همه چیز متغیر می‌گردد و رنگ مشکی در زندگی ما حرف اول را می‌زند؟! فرزندان که با این فرهنگ بزرگ می‌شوند، می‌آموزند که باید قبل از محرّم برای گریه، عزا، حزن و مجالس ذکر مصیبت آماده باشند.

ورود به ماه محرّم

«وَالْفَجْرِ وَلَیالٍ عَشْرٍ»! امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «این سوره، سوره امام حسین (علیه السلام) است».[2] درباره «لیال عشر» گفته شده که مراد دهه اول محرّم است، و این دلیل شرف این ماه به خاطر قرار داشتن روز عاشورا در آن است. [3]

محرّم ماه «أَشْهَدُ أَنَّ عَلیاً وَلی اللهِ» با ناله بر زبان‌ها و اشک بر چشمان است. محرّم ماه اظهار محبت است. محرّم ماه حزن و اندوه و غم انبیاء، حضرات معصومین (علیهم السلام) و ملائکه و شیعیان اهل بیت است. محرّم ماهی است که ندای «یا فِضَّه خُذینی» را با گوش جان می‌توان شنید. محرّم ماه علویات و فاطمیات اسارت دیده است. محرّم ماهی است که حرمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت آن حضرت را شکستند. ماه دل‌سوختگان و تشنگان است.

محرّم، ماه اظهار تولی و تبرّای عملی است. ماه آشکار نمودن علاقه و وفاداری به معصومین (علیهم السلام) است. ماه اشک و پیشرفت معرفت و محبت است. ماه عاشقان حسین (علیه السلام) است. ماه سیراب نمودن تشنگان عشق علوی (علیه السلام) با اشک حسینی (علیه السلام) است.

سیره ائمه (علیهم السلام) در ورود به ماه محرّم

امام رضا (علیه السلام) می‌فرماید:

محرّم ماهی است که اهل جاهلیت جنگ را در آن ماه حرام می‌دانستند، اما در همین ماه ذریه و زنان ما را اسیر کردند و خیمه‌های ما را آتش زدند و هر چه اموال در آنها داشتیم غارت کردند و درباره ما حرمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) را مراعات نکردند. روز حسین (علیه السلام) (روز شهادت آن جناب: عاشورا) چشم‌های ما را از کثرت گریه و اشک زخم کرده و اشک‌های ما را جاری ساخته و عزیز ما را در کربلا ذلیل نموده؛ و تا روز قیامت اندوه و گرفتاری برای ما باقی گذاشته است. پس بر مثل حسین (علیه السلام) گریه‌کنندگان گریه کنند؛ چون گریه بر او گناهان بزرگ را می‌ریزد.[4]

امام صادق (علیه السلام) هر ساله ماه محرّم که فرا می‌رسید، حزن و اندوهشان شدید و گریه‌هایشان بر مصیبت جدشان امام حسین (علیه السلام) زیاد می‌شد. مردم از جاهای دور و نزدیک نزد ایشان مشرف می‌شدند و شهادت حضرت اباعبدالله (علیه السلام) را به ایشان تسلیت عرض می‌کردند و سپس همگی با هم بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) گریه و زاری می‌کردند.

هنگامی که عزاداری‌ها تمام می‌شد، امام صادق (علیه السلام) رو به مردم کرده می‌فرمود: ای مردم! بدانید که امام حسین (علیه السلام) نزد خدای خود زنده است و مورد رحمت و عنایت خداوند متعال قرار دارد. او همیشه به سپاه و محل شهادت خود و شهیدان کربلا می‌نگرد و زائران و گریه‌کنندگان و اقامه کنندگان عزایش را می‌بیند. آن حضرت آگاه‌تر است به آنها و نامشان و نام پدرانشان و درجات و جایگاهشان در بهشت.

امام حسین (علیه السلام) گریه کننده بر خود را می‌بیند و برایش استغفار نموده، از جدّ بزرگوار و پدر و مادر و برادرش نیز می‌خواهد که برای گریه‌کنندگان بر مصائب و اقامه کنندگان عزای آن حضرت استغفار کنند، و می‌فرماید: «اگر زائران و گریه‌کنندگان بر من می‌دانستند که چه پاداشی نزد خداوند دارند، همانا خوشحالی‌شان بیشتر از جزعشان می‌بود. زائرین و گریه‌کنندگان بر من با سرور به سوی خانواده خود برمی‌گردند و از جای خود برنمی‌خیزند مگر آنکه مانند روز تولدشان از گناه پاک شده باشند.

حضرت رضا (علیه السلام) فرموده‌اند: چون ماه محرّم فرا می‌رسید، پدرم خندان دیده نمی‌شد، و از روز اول محرّم تا دهم روز به روز غم و اندوهش زیادتر می‌شد، و عاشورا روز اوج مصیبت و اندوه و گریه او بود و پیوسته می‌فرمود: «امروز روزی است که حسین (علیه السلام) کشته شد».[5]

شیعیان و دوستان اهل بیت (علیهم السلام) 40 یا 50 روز برای درک بهتر فیوضاتِ ماه محرّم مراقبت و مواظبت داشته‌اند؛ و در دهه اول برای عزاداری و عرض ارادت و نثار اشک آماده می‌شدند. به خصوص در روز عاشورا اشک فراوان می‌ریختند؛ زیرا خداوند ملائکه‌ای مخصوص جمع‌آوری اشک‌ها در روز عاشورا قرار داده است.

آداب کلی عزاداری

عمق مصیبت و یادآوری آن، میل به خوردن و آشامیدن را از انسان دور می‌کند. حتی آنگاه که لقمه نانی برای سدّ جوع و قوت در عزاداری به دهان می‌گذارد، با شرمندگی و چشمانی اشکبار می‌خورد. گویا در این فکر است که «کیفَ آکلُ، و قد قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللهِ جائِعاً ...»؟! چگونه بخورم در حالی که پسر پیامبر (صلی الله علیه و آله) را گرسنه شهید کردند و چگونه بیاشامم در حالی که آقای مرا با جگر تشنه شهید کردند!

دیدن آب و احساس سردی و خنکی آن و یاد آن حضرت پس از نوشیدنِ آب، سوز سینه و محبت را افزون می‌کند.

اینک به عنوان یک عزادار هر صبح و شام به مولایمان صاحب الزمان (علیه السلام) که صاحب عزاست تسلیت می‌گوییم.

لباس مشکی می‌پوشیم که حضرتش را در حزن و اندوه یاری نماییم و به همه کسانی که ما را می‌بینند اعلام کنیم که ما عزادار فرزند رسول خداییم؛ و عزادار امام و مولایمان هستیم.

به فکر خضاب و اصلاح و شانه زدن نیستیم؛ چرا که پریشانی احوال عزیزانمان در نظرمان جلوه می‌کند.

از عطر نشاط آور استفاده نمی‌کنیم، و با گلاب مجلس عزاداران را که به عطر معنوی و الهی نیز معطر است، عطرآگین می‌کنیم.

آرام و اندک سخن می‌گوییم؛ زیرا عزادار و ماتم زده‌ایم. از خنده و شوخی و هر حرف و عمل و نگاهی که حالت حزن را از ما بگیرد پرهیز می‌کنیم. هنگام برخورد با دیگران، مصیبت امام حسین (علیه السلام) را به آنها تسلیت می‌گوییم. مشتاقیم که خدمتی به مجلس عزاداری و عزاداران کنیم.

با ادب وارد مجالس عزاداری می‌شویم؛ زیرا معصومین (علیهم السلام) در آن مجالس حضور دارند.

برای سلامتی عزاداران دعا می‌کنیم و به آنها احترام می‌گذاریم. با تأسّی به مولایمان امام صادق (علیه السلام)، برای زائرین قبر مولای مظلوم و غریبمان دعا می‌کنیم.[6]

دست به دعا و توسل برمی‌داریم که خداوند توفیق شرکت بیشتر در مجالس را به ما مرحمت فرماید.  در مجالس از امام حسین (علیه السلام) اشک و سوز می‌خواهیم که خود درک مصیبت است.

با طهارت به مجالس می‌رویم. از خوردنی و نوشیدنی مجالس عزا، با افتخار و احترام به آن و دست اندرکاران آن استفاده می‌کنیم.

خانواده و اطرافیان را با لباس عزا و عزاداری آشنا می‌سازیم.

بر قاتلین آن حضرت (علیه السلام) و  ظالمین ایشان هر روز لعن و نفرین می‌کنیم. زیارت آن حضرت و سلام بر آن آقا را ذکر خلوت و آشکار خود می‌دانیم.

از مطالعه مقتل و تاریخ زندگانی آن حضرت و اهل بیت و اصحابش غافل نمی‌شویم، که درک مصائب را عمیق‌تر می‌کند.

در رفت و آمد مجالس، خروج حضرت را با اهل بیت و فرزندان و خواهران (علیهم السلام) از مدینه تا مکه و از مکه تا کربلا و پس از آن به کوفه و شام را به یاد می‌آوریم.

سقایی و سیراب کردن دیگران به یاد لب تشنگان کربلا، از آداب و سنن حسنه محبین در این ماه است.

سعی می‌کنیم از سیر شدن و سیراب کردن خود مثل بقیه ایام سال خودداری کنیم. بهترین اوقاتمان را برای مجالس و سوز و اشک قرار می‌دهیم و در طول روز و شب هنگامی که بیداریم به فکر و اندیشه کربلا، تشنگی، اسرا، اطفال، گرمی هوا و بدن‌های عریان می‌افتیم، مخصوصاً اگر در حال رفتن به مجالس باشیم.

آداب خاص عزاداری

مجالس عزاداری شئون و آداب خاصی دارد که هر چه دقیق‌تر مراعات شود جلسات پربارتر می‌شود. در اینجا با در نظر گرفتن جهات مختلفی که مجلس عزای حسینی بدان نیاز دارد مروری بر آنها خواهیم داشت:

اقامه مجالس عزا

یکی از لوازم محزون بودن برای سیدالشهداء (علیه السلام)، برپایی مجالس عزاداری آن حضرت است؛ که اضافه بر فضل و عظمتش لیاقت هم می‌خواهد و این لیاقت را باید از آن حضرت خواست.

فضیلت و خواص مجالس عزا

فضل می‌گوید: در اول محرّم امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: دیشب کجا بودی؟ عرض کردم: دیشب بین ما کسی بود که می‌گفت: هلال ماه محرّم را دیده‌ام. لذا یکی از دوستان و محبین شما به مناسبت اول محرّم مجلسی منعقد نموده بود؛ و ما برای گریه و ناله و عزاداری بر جد بزرگوارتان حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) و اهل بیت آن حضرت ـ به خاطر مصائبی که بر آن بزرگواران در این ماه وارد شده ـ در مجلس او شرکت کردیم و بر مصائب شما اهل بیت گریستیم.

امام صادق (علیه السلام) فرمود: «نَوَّرَ اللهُ قَلْبَک وَ شَرَحَ صَدْرَک وَ آجَرَک عَلی حُسْنِ صُنْعِک وَ وِلائِک لأَهلِ بَیتِ نَبیک»: «خداوند دلت را روشن کند، و به تو شرح صدر مرحمت فرماید، و تو را بر این عمل خوب و موالات تو با اهل بیت پیامبرت (صلی الله علیه و آله) پاداش دهد. ای فضل! هنگامی که از مجلس عزا بیرون آمدی جلو در خانه به چیزی برخورد نکردی؟

عرض کردم: بلی، خداوند مرا فدای شما گرداند. با مردی که جلوی در نشسته بود برخورد کردم. فرمود: آن شخص را شناختی؟ گفتم: هوا تاریک بود و نتوانستم او را بشناسم.

حضرت فرمود: خود من جلوی در نشسته بودم! گفتم: الله اکبر، پس برای چه به مجلس ما نیامدید تا در صدر مجلس باشید؟ به خدا قسم شما صاحب عزا هستید و واجب است به شما تعزیت بگوییم.

امام صادق (علیه السلام) فرمود: من خواستم وارد مجلس شوم، اما دیدم در صدر مجلس جدم پیامبر و امیرالمؤمنین و فاطمه زهرا (علیهم السلام) حضور دارند، و با شما بر اباعبدالله الحسین‌بن علی (علیه السلام) می‌گریستند و نوحه و زاری می‌کردند.[7]

مجالس عزا محبوب اهل بیت:

امیرالمؤمنین (علیه السلام) می‌فرماید: «خداوند متعال برای ما پیروانی برگزیده که ما را یاری می‌کنند. برای شادی ما شاد و برای غم ما اندوهناک می‌شوند».[8]

همچنین فرمود: آگاه باشید که هر چیزی را سیدی است، و سید مجالس، مجالس شیعه است.[9]

امام صادق (علیه السلام) به فضیل فرمود: آیا می‌نشینید و برای یکدیگر حدیث می‌گویید؟ عرض کرد: بلی فدایت شوم. فرمود: من آن مجالس را دوست دارم. امر ما را زنده گردانید. خداوند رحمت کند هر کس امر ما را زنده کند. هر کس ما را یاد کند یا نزد او یاد شویم و از چشمش به اندازه بال مگسی اشک خارج شود، خداوند گناهانش را می‌آمرزد اگرچه بیشتر از کف دریاها باشد.[10]

امام رضا (علیه السلام) فرمود: «هر کس در مجلسی که امر ما اهل بیت: در آن زنده می‌شود بنشیند، روزی که دل‌ها می‌میرند دل او نمی‌میرد.[11]

امام باقر (علیه السلام) به یکی از اصحاب فرمود: «دوستان ما را سلام برسان و امر به تقوی کن و بگو در خانه‌های خود یکدیگر را ملاقات کنند، زیرا ملاقات شما با یکدیگر احیاء امر ماست». آنگاه دستان مبارک را بلند کرده فرمود: «خدا رحمت کند کسی را که امر ما را زنده گرداند».[12]

مجالس عزای اهل بیت: مجالس ذکر

از وصایای امیرالمؤمنین (علیه السلام) به امام مجتبی (علیه السلام) در هنگام شهادت آن است که فرمود: «عَلَیک بِمَجالِسِ الذِّکرِ»[13]: بر تو باد رفتن به مجالس ذکر.

در کنار این حدیث امام باقر (علیه السلام) می‌فرماید: «إِنَّ ذِکرَنا مِنْ ذِکرِ اللهِ وَ ذِکرُ عَدُوِّنا مِنْ ذِکرِ الشَّیطانِ»[14]: یاد کردن ما یاد خداست و یاد کردن دشمن ما یاد شیطان است.

همچنین امام صادق (علیه السلام) فرمود: مَا اجْتَمَعَ قَوْمٌ فی مَجْلِسٍ لَمْ یذْکروُا اللهَ وَ لَمْ یذْکروُنا إِلّا کانَ ذلِک الْمَجْلِسُ حَسْرَه عَلَیهِمْ یوْمَ الْقِیامَه[15]: هر قومی که در مجلسی اجتماع کنند و یاد و فکر خدا و ما اهل بیت را نکنند، آن مجلس روز قیامت برای آنان موجب حسرت خواهد بود.

در حدیث دیگری پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: هر گاه باغی از باغ‌های بهشت را دیدید وارد آن شوید و از نعمت‌های آن بهره ببرید. عرض شد: یا رسول الله، باغ بهشتی چیست؟ فرمود: مجالسی که مؤمنین در آن جمع شده باشند.[16]

مجالس اهل بیت: مجالس استغفار

امام صادق (علیه السلام)به داود بن سرحان فرمود: ای داود، به شیعیان ما سلام رسان و از جانب من به ایشان بگو: «خداوند رحمت کند بنده‌ای را که با دیگری جمع شود و امر ما را ذکر کند. سومین نفر ایشان ملکی است که برای ایشان طلب مغفرت می‌کند تا آنکه متفرق شوند. جمع نمی‌شوند دو نفر بر ذکر و یاد ما مگر آنکه خداوند به ملائکه مباهات می‌کند. آنگاه که جمع می‌شوید و به ذکر ما مشغول می‌گردید، در آن احیاء امر ماست. بهترین مردمان بعد از ما کسانی‌اند که امر ما را ذکر کنند و مردم را به سوی ما بخوانند.[17]

مجالس اهل بیت: شفای سینه‌ها

امام حسن عسکری (علیه السلام) می‌فرماید: خداوند ذکر ما را شفای سینه‌ها و صلوات بر ما را محو کننده گناهان و پاک کننده از عیب‌ها و مضاعف کننده حسنات قرار داده است.[18]

امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: روزی با پدرم بین منبر و قبر پیامبر (صلی الله علیه و آله) جمعی از شیعیان را دیدیم که نشسته بودند. پدرم بر آنان سلام کرد و فرمود: من بوی خوش شما و ارواح شما را دوست دارم. مرا با پرهیزکاری و زحمت در عبادت یاری کنید. کسی که به امامی اقتدا می‌نماید باید مثل امام خود عمل کند. سپس فرمود: از برای هر چیزی سید و آقایی است، و سید مجالس، مجالس شیعه است.[19]

مجالس عزاداری، برکت در عمر و اولاد و اموال

در حدیث قدسی فرموده‌اند: هر درهم و دیناری که در راه امام حسین (علیه السلام) مصرف شود، خداوند هفتاد برابر آن را در دنیا برکت می‌دهد. این برکت عمومی است؛ جدای از دوستان و شیعیان اهل بیت (علیهم السلام)، که هر روز آثار و نتیجه بذل مال در راه اهل بیت (علیهم السلام) بالاخص حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) را می‌بینند.

در اکثر کشورها و شهرهای غیر شیعه، مانند هندوستان، حتی غیر مسلمانان مانند بت‌پرست و آتش‌پرست و گاوپرست و امثال آنها در دهه عاشورا دست از خوشگذرانی‌ها و بعضی از کارهای خود برمی‌دارند و به طریقی به اقامه عزای حضرت سید الشهداء (علیه السلام) می‌پردازند. آنان مبالغ بسیاری در این خصوص صرف می‌کنند، و بر سر و سینه می‌زنند و شبیه شیعیان عزاداری می‌کنند. سبب اقدام خود به عزاداری را نجات از مهالک دنیوی و برکت در عمر و مال و تجارتشان می‌دانند؛ و معتقدند هر چه سالیانه در راه امام حسین (علیه السلام) خرج می‌کنند، به زودی چندین برابر آن را دریافت می‌کنند، و اگر انجام ندهند به مال و اولاد ایشان خسارت وارد می‌شود![20]

خواص مجالس عزای امام حسین (علیه السلام)

‌مجلس عزاداری امام حسین (علیه السلام) مانند مجالس خانوادگی یا عزاداری‌های شخصی نیست، بلکه علاوه بر ثواب و انجام وظیفه، مجلس الهی است. اظهار محبت به ائمه هدی (علیهم السلام) و بیزاری جستن از دشمنان دین است.

در این نشست و برخاست‌ها به روایاتی عمل شده که در آداب زندگانی و معاشرت اجتماعی و دینی وارد شده است. برخی از مجالس که به آنها سفارش شده عبارتند از:

مجالس عزای سیدالشهداء (علیه السلام)، مجالس زیارت و سلام بر ائمه طاهرین (علیهم السلام)، مجالس مذاکره علم، مجالس ذکر، مجالس ادای حقوق اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله)، مجالس صله‌ی پیامبر و امیرالمؤمنین و حضرت زهرا (علیهم السلام)، مجالس احیاء امر ائمه، مجالس فضایل و مناقب آل الله (علیهم السلام)، مجالس بیان فضایح و مثالب اعداء الله لعنه الله علیهم، مجالس رفع صوت به صلوات، مجالس لقاء اخوان و زیارت ایشان، مجالس کسب اخ صالح فی الله، مجالس تحیت و سلام بر مؤمنین، مجالس قضاء حوائج، مجالس احسان به دوستان اهل بیت (علیهم السلام)، مجالس زیارت علما، مجالس نظر به صورت علما و ذریه طاهره، مجالس لعن بر اعداء دین، مجالس دعا برای برادران دینی...[21] .

مجلس عزای امام حسین (علیه السلام) جامع بسیاری از این جهات است که باعث رسیدن به آثار و نتایج آن می‌شود.

خدمت به مجالس عزای سیدالشهداء (علیه السلام)

این خدمت می‌تواند به هر گونه باشد مانند آب دادن، ظرف شستن، غذا پختن، زنان بنی‌هاشم در شهادت امام حسن (علیه السلام) یک ماه عزاداری کردند، و یک سال پوشیدن لباس اندوه و عزا و ... را ادامه دادند.[22]

هنگامی که امام حسین (علیه السلام) به شهادت رسید، زنان بنی‌هاشم لباس پشمی مشکی پوشیدند و از گرما و سرما شکایتی نداشتند و حضرت زین العابدین (علیه السلام) برای عزاداری آنها غذا آماده می‌کرد.

امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «هنگامی که امام حسین (علیه السلام) به شهادت رسید تا پنج سال هیچ زن هاشمی سرمه نکشید و خضاب نکرد؛ و دودِ اجاقی در خانه‌ای از منازل بنی‌هاشم دیده نشد؛ تا زمانی که عبیدالله‌ بن زیاد ملعون کشته شد».[23]

آیا در عزایی که معصوم (علیه السلام) می‌فرماید: «چشمان ما در اشک بر آن حضرت مجروح شده»، باید سرمه کشید و آرایش کرد؟ آیا زن و مرد در عزای پدر و مادر و برادر و بستگان خود زیور می‌کنند و بر سر قبر با بوی عطر می‌روند؟ هر کس شناختی نسبت به امام معصوم (علیه السلام)، اهل بیت، کربلا، تربت، عاشورا، امام حسین (علیه السلام)، علی اصغر (علیه السلام)، تشنگی، یتیمی و آوارگی حضرت رقیه (علیها سلام)، ناسزا شنیدن و کتک خوردن آل رسول (صلی الله علیه و آله) داشته باشد، در عزای امام حسین (علیه السلام) نمی‌تواند رنگ عزا نگیرد، و نمی‌تواند محزون نباشد.

لباس عزا پوشیدن

در نقاط مختلف جهان جهت اظهار غم و اندوه در سوگ عزیزان از رنگ سیاه استفاده می‌شود. تاریخ اقوام و ملت‌ها نمونه‌های زیادی را بیان می‌کند که با لباس سیاه اظهار اندوه نموده‌اند.

ما نیز در هر مناسبتی از ایام شهادت با پوشیدن لباس مشکی نشان می‌دهیم هنوز آن داغ‌ها برای ما تازه است. اظهار می‌داریم اگرچه سال‌ها از آن واقعه گذشته ولی ما هنوز برای شما عزاداریم.

در نگاهی دیگر بر تن کردن لباس مشکی برای اهل بیت (علیهم السلام) پوشیدن لباس توسل و خدمت به ایشان است. لباس مشکی یعنی اظهار محبت به ائمه دین  بالاخص سید الشهداء (علیه السلام). لباس مشکی یعنی اعلام بیزاری از سقیفه نشینان و بنی عباس و بنی امیه و بنی مروان. لباس مشکی یعنی همدردی با پیامبر (صلی الله علیه و آله) و علی مرتضی و فاطمه زهرا در آنچه دشمنان دین بر اولاد آنها روا داشتند.

در جلوه‌ای دیگر لباس مشکی یعنی لباس کمک به مظلومان، لباس غلبه حق بر باطل، لباس شرف و سرافرازی شیعیان، لباس اعلان نفرت از دشمنان خدا، لباس اعلان نفرت از دنیا پرستانی از قبیل یزید و معاویه و ... .

لباس مشکی یعنی لباس صبر و شکیبایی، لباس همراهی و هم‌سویی با اُسرای کوفه و شام، لباس نظاره کردن به خرابه‌نشینان.

لباس مشکی پوشیدن برای مصائب معصومین (علیهم السلام) یعنی لباس استقامت در مقابل زور، زیرا آن بزرگواران زندان‌ها و شکنجه‌های جسمی و روحی بسیاری متحمل شده‌اند تا به شهادت رسیدند، و در نتیجه تشیع با این عظمت به ما رسیده است.

سابقه لباس مشکی در تاریخ معصومین

شواهدی در تاریخ اسلام وجود دارد که پوشیدن لباس مشکی را به عنوان عزا نشان می‌دهد. به مواردی از آنها اشاره می‌کنیم:

1. در عزای جعفر طیار (علیه السلام) که در جنگ موته به شهادت رسید، همسر او اسماء بنت عمیس به دستور پیامبر (صلی الله علیه و آله) لباس مشکی پوشید.[24]

2. در شهادت شهدای اُحُد زن‌ها لباس مشکی پوشیدند.[25]

 3. امام حسن (علیه السلام) پس از شهادت امیرالمؤمنین (علیه السلام) بر منبر مسجد کوفه برای مردم خطبه خواند در حالی که لباس سیاه بلندی بر تن داشت و عمامه مشکی بر سر داشت و در عزای پدرش امیرالمؤمنین (علیه السلام) می‌گریست.[26]

4. در فضایل روز نهم ربیع الاول و اسامی آن روز حضرت هادی (علیه السلام) فرمود: «یوْم نَزْعِ السَّوادِ»: روز کندن و بیرون آوردن لباس مشکی است.[27] چنان که درباره روز غدیر نیز نام «یوْم نَزْعِ السَّوادِ»؛ روز بیرون آوردن لباس سیاه» آمده است.[28]

سابقه لباس مشکی برای عاشورا

امام باقر (علیه السلام) می‌فرماید: هنگامی که امام حسین (علیه السلام) کشته شد، لباس تیره مایل به مشکی یا مشکی در تن شریف حضرت بود.[29]

پس از شهادت امام حسین (علیه السلام)، فرشته‌ای از آسمان به دریاها فرود آمد و صیحه‌ای زد و گفت: «اِلْبِسوُا أَثْوابَ الْحُزْنِ فَإِنَّ فَرْخَ رَسُولِ اللهِ مَذْبُوحٌ»: «جامه‌های عزا بپوشید که فرزند پیامبر (صلی الله علیه و آله) را سر بریدند».[30]

همچنین فرشته دیگری در آسمان‌ها و زمین ندا کرد: «یا عِبادَ اللهِ، اِلْبِسوُا أَثْوابَ الأَحْزان وَ أَظْهِروُا التَّفَجُّعَ وَ الأَشْجان»: «ای بندگان خدا، لباس‌های حزن بپوشید و ناراحتی و ناله‌های خود را آشکار کنید».

اولین سیاه پوشان در عزای امام حسین (علیه السلام) اهل بیت حضرت بودند. وقتی یزید در شام مفتضح شد و پس از آن همه جسارت مجبور شد به ایشان اجازه عزاداری دهد در کنار اهل بیت امام حسین (علیه السلام) که درخواست لباس عزا کردند، همه بانوان بنی‌هاشم و زنان قریش ساکن شام نیز به یاری ایشان آمدند و برای آن حضرت لباس مشکی پوشیدند و هفت روز عزاداری نمودند.[31]

همچنین یکی از غلامان یزید ملعون که شیعه بود در سوگ امام حسین (علیه السلام) سیاه پوشید.[32]

هنگامی که خبر شهادت امام حسین (علیه السلام) به ام سلمه رسید، در مسجد پیامبر (صلی الله علیه و آله) قبه و خیمه‌ای سیاه برپا نمود و جامه سیاه پوشید و مشغول عزاداری شد.[33]

در مرحله بعد زنان بنی‌هاشم در مدینه پس از شهادت آن حضرت لباس سیاه پشمی پوشیدند، و از گرما و سرما شکایتی نکردند و امام سجاد (علیه السلام)دستور آماده‌سازی غذا برای ایشان می‌داد تا عزاداری کنند.[34]

معلوم می‌شود پوشیدن لباس سیاه در ماتم و عزا از ابتدا مرسوم بوده که بانوان بنی‌هاشم در ماتم حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) لباس سیاه پوشیده‌اند. همچنین انجام این کار در حضور امام سجاد (علیه السلام) دلیل صحت و مقبول بودن آن است.

حضرت زین‌العابدین (علیه السلام) جبه‌ای سیاه رنگ و لباس بلند کبود رنگی پوشیده بودند.[35]

سابقه دیگر لباس مشکی که به زمان ائمه: باز می‌گردد شعر یکی از اصحاب امام صادق (علیه السلام) به نام سیف‌بن عمیره است که از راویان و علمای برجسته شیعه بوده است. او در شعر خود لباس حزن را لباس سیاه دانسته و چنین سروده است:

ای مؤمنان و پیروان حسین (علیه السلام)، که به برکت دوستی او در روز قیامت امید نجات و رستگاری دارید، با سوز و آه بر حسین (علیه السلام) گریه کنید و اگر چشمه اشک خشکید، قلبتان را با آتش اندوه ذوب کنید، بلکه بیشتر گریه کنید. اگر در کربلا نبودید تا به یاری فرزند فاطمه (علیها سلام) بشتابید، آب دیدگانتان را با خون دل در هم آمیزید و حقیقت را در حق او بیان نمایید. در روز عاشورا جامه‌های حزن و اندوه، جامه‌هایی به رنگ سیاه تُند یا سیاه سبز بر تن کنید.

حکم لباس مشکی

لباس مشکی در حالت عادی کراهت دارد و بنا بر روایاتی نهی از آن به خاطر بنی عباس بوده که لباس مشکی را شعار و علامت رسمی حکومت خود قرار داده بودند، و پوشیدن آن به معنای طرفداری از حکومت آنان به حساب می‌آمد. در زمان‌های بعد که بنی عباس منقرض شدند لباس مشکی هم از آن مفهوم خارج شد.

بنابر این لباس مشکی بدون وجود شرایط خاصی مانند عزاداری، مکروه است؛ اما اگر به عنوان اعلان عزا باشد جهات رجحان در آن پیدا می‌شود، به خصوص آنکه در اجتماع، عزادار با این رنگ شناخته شود و هیچ رنگ دیگری جای آن را نگیرد؛ و اگر عزادار لباس مشکی نپوشد مردم تعجب کنند و چنین برداشت کنند که چرا در برابر مصیبتی که بر او وارد شده عکس العملی نشان نمی‌دهد؟!

از همین جاست که بسیاری از فقها پوشیدن لباس مشکی را در عزاداری امام حسین (علیه السلام) از کراهت استثناء کرده‌اند و بعضی راجح دانسته‌اند و عده‌ای کراهت را مطلقاً رد نموده‌اند.[37] جا دارد در این‌باره روایاتی آورده شود:

1. در روز فتح مکه هنگامی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) وارد مکه شدند، بر سر مبارک حضرت عمامه سیاهی بود.[38]

2. ابوظبیان می‌گوید: روزی حضرت علی (علیه السلام) نزد ما آمد در حالی که لباس مشکی بر تن داشت ... .[39]

3. داوود رقی می‌گوید: شیعیان از امام صادق (علیه السلام) درباره پوشیدن لباس مشکی سؤال می‌کردند. روزی دیدم حضرت نشسته‌اند و لباسی مشکی بر تن، کلاهی مشکی بر سر و کفشی سیاه با آستر مشکی در پای دارند. حضرت قسمتی از پارچه را باز کرد و فرمود: بدان که پنبه آن نیز سیاه است و مقداری پنبه سیاه از آن بیرون کشیدند ... .[40]

و نمونه‌های دیگری نیز در تاریخ یافت می‌شوند که ما به دلیل اختصار از آوردن تک تک آنها خودداری می‌کنیم. (برای نمونه مراجعه کنید به کتاب پیراهن کبود نوشته سید علی باروتیان)

چرا لباس مشکی را ... ؟

این یک سؤال است که چرا عده‌ای این همه درباره لباس مشکی حساسیت نشان می‌دهند، در حالی که نهایت آن یک امر مکروه است و حرام نیست و در کراهت آن هم روایات و نظر فقها مختلف است؟!

اهل اندیشه خود قضاوت کنند ...

شعار لباس مشکی

شیعه با سیاه پوشی خویش در محرم می‌رساند که در منطق وی جامعه بدون حسین (علیه السلام) تاریک است.

شیعه با سیاه پوشی به تمام عالم می‌گوید عاشورا و کشته شدن مظلومانه حسین (ع